Door inzet van IGT kunnen meer kinderen thuis blijven wonen

Hoge frequentie, dubbele inzet en aandacht voor het hele gezin

Tijdens de opname van haar jongste dochter kwam Ellen voor een belangrijke beslissing te staan: óf Sophie (10) zou in de GGZ instelling blijven en zich daar hechten óf ze kwam naar huis, in de hoop de hechtingsrelatie tussen moeder en dochter te herstellen. “Natuurlijk zei ik direct: ze hoort hier, bij mij. Maar ik vond het wel spannend om Sophie weer thuis te krijgen – ze was immers niet voor niets uit huis geplaatst”, vertelt Ellen. Dankzij Intensieve Gezinsbehandeling Thuis (IGT) lukt het haar steeds beter om adequaat te reageren op Sophie's gedrag. “De situatie is nu hanteerbaar.”

Het verschil tussen Ellens dochters kon niet groter zijn: Lisa (13) is bedeesd, volgzaam en voorzichtig; Sophie is claimend, lastig te sturen en impulsief. “Als peuter had ik al mijn handen vol aan haar. Ik klopte bij verschillende instanties aan voor hulp, maar niets hielp echt. In de loop der jaren werd ze steeds agressiever. Ze vernielde spullen en maakte angstaanjagende tekeningen”, vertelt Ellen. “Uiteindelijk werd haar gedrag zo extreem, dat het thuis onveilig werd. Daarom is ze destijds opgenomen in een GGZ instelling. Daar constateerden ze dat Sophie een hechtingsstoornis heeft.

Een opname is een tijdelijke oplossing

Door de opname konden Ellen en Lisa even op adem komen. “En dat was nodig ook, want ik stond al maanden in de overleefstand. Maar een duurzame oplossing was het niet.” Eind dat jaar diende zich een keuze aan: waar lag Sophie's toekomst? “Als ze nog langer in de GGZ instelling bleef, werd een terugkeer naar huis steeds moeilijker. Natúúrlijk zeg je dan als moeder meteen: breng mijn kind thuis. Ik hou van haar!”

Hoge frequentie, dubbele inzet

Toen Sophie weer thuis woonde, kwam gezinsbehandelaar Karin van Combinatie Jeugdzorg elke week langs om Ellen te ondersteunen. Maar zij kwam al snel handen tekort. “Ellen, Sophie en Lisa hadden allemaal iets anders nodig, dat kon ik ze in een uur per week niet bieden”, verklaart Karin. In overleg met de gemeente werd besloten Intensieve Gezinsbehandeling Thuis in te zetten. Vanaf dat moment stapte ook ambulant pedagogisch medewerker Diana in. “In het begin kwam ik vaker, maar nu kom ik 1 a 2 keer per week voor de kinderen, Karin komt twee keer per week voor Ellen. Die hoge frequentie en dubbele inzet zijn de kracht van IGT. Iedereen krijgt aandacht”, vertelt Diana. Ze let erop dat beide kinderen krijgen wat ze nodig hebben. “Lisa is gewend zichzelf weg te cijferen omdat Sophie zoveel aandacht vraagt. Daar praat ik met haar over, ze begint zich al wat meer te uiten. Met Sophie werk ik vooral aan het reguleren van haar emoties.”

De situatie is nu hanteerbaar

Bij de start van IGT twijfelde Ellen nog enorm aan zichzelf, bekent ze: “Ik vond dat ik had gefaald als moeder, omdat ik niet wist wat Sophie nodig had. Karin heeft me laten inzien dat ik me daar niet schuldig over hoef te voelen: ik heb dit nooit zo gewild.” Gaandeweg groeide Ellens zelfvertrouwen én het inzicht in haar dochter. “Mijn beeld van Sophie is veranderd. Vroeger riep ik: ‘Doe eens normaal!’, als ze weer op zijn kop aan tafel zat. Maar dat is niet eerlijk. Ze wéét dat ze recht moet zitten, maar het lukt haar gewoon niet. Op advies van Karin heb ik weer een kinderstoel gekocht, daarin heeft ze minder bewegingsvrijheid. Sophie is nog steeds een intensief kind, maar haar gedrag is nu hanteerbaar.” Naast leerzaam is het voor Ellen ook gewoon fijn dat ze de zorg voor haar kinderen met Karin en Diana kan delen. “Ik kan Sophie niet zomaar met iedereen meegeven, maar Diana weet hoe ze met haar moet omgaan. Als zij met Sophie naar de speeltuin gaat, heb ik wat quality time met Lisa en kan ik ook mijn eigen accu weer even opladen.”

Ook het netwerk wordt betrokken

Voor die oplaadmomenten wordt ook het netwerk van Ellen betrokken. “Dat Ellen overeind blijft, is cruciaal voor het hele gezin”, verklaart Karin. “Daarom leggen we bijvoorbeeld ook haar moeder uit hoe ze hierin het beste kan ondersteunen. Dat zij af en toe in huis komt, helpt enorm.” Karin gaat ook bij de vader en ex-partner van Ellen op bezoek. “De kinderen zijn elke woensdagmiddag en om het weekend bij hem. Het is belangrijk dat hij ook is aangehaakt, zodat hij begrijpt wat er nodig is en kan bijdragen aan de behandeling”, zegt ze. Ook Ellens nieuwe partner is betrokken. “We hebben al zes jaar een latrelatie maar zagen elkaar alleen als de kinderen er niet waren. We bouwen het contact nu voorzichtig op”, verklaart Ellen. “Voorheen zei hij nog weleens: ‘Je bent de hele dag thuis en dan ben je nog moe als ik langskom’. Nu begrijpt hij veel beter wat Sophie van mij vraagt en waarom ik het bezoek afbreek als ik merk dat het haar teveel wordt. Het heeft onze relatie verbeterd.”

Vijf keer terugkomen

IGT duurt maximaal een halfjaar, maar als de behandeling stopt, kan Ellen Karin en Diana nog vijf keer terugvragen: “Ik denk echt dat ze het tegen die tijd zonder ons kan want Ellen werkt ontzettend hard. Maar het voelt beter om elkaar niet meteen helemaal los te laten”, vindt Karin. Ellen beaamt dat: “Ik ben er echt nog niet met Sophie, maar ik accepteer nu dat ze anders is en weet beter hoe ik met haar om moet gaan. Dat lost niet alles op, maar het maakt wel een groot verschil.”

Om privacy redenen zijn de namen van de moeder en dochters niet hun echte namen en de foto niet hun beeltenis