‘Ze gunnen hun zoon het leven dat zij hem niet kunnen bieden’

Joop en Monique zijn de trotse pleegouders van Thomas (8). Ze bieden langdurige pleegzorg. Thomas was 8,5 maand oud toen hij bij Joop en Monique in huis kwam. Joop vertelt hoe dat zo gelopen is.

We staan voor een voordeur in Bladel. Mijn hart klopt in mijn keel. Monique kijkt me glimlachend aan. Zij heeft hem al gezien, een dag geleden. Ik vind het superspannend. Dadelijk gaat die deur open en kijk ik voor het eerst in de ogen van het ventje dat ons leven compleet zal veranderen. Een ventje van amper 8,5 maand oud. 

Er is een match!

We stonden al een jaar op de wachtlijst toen we bericht kregen. Er was een aanbod. Een match. Niet een, maar twee! Het ging in beide gevallen om een baby. De een was een meisje, de ander een jongen. Of we een van de twee in huis wilden nemen. Ja natuurlijk wilden we dat. Maar wie ging het worden? We vonden het eerlijk gezegd een duivels dilemma. Uiteindelijk hoefden we de keuze niet zelf te maken. Er was nieuwe informatie over het meisje. Ze had vermoedelijk FAS (Foetaal Alcohol Syndroom) en zou daarom een ander traject ingaan bij pleegouders die ervaring hebben met FAS kindjes. 

Een fantastische start in het leven

Daarmee bleef voor ons de ‘vrolijke baby’ over. Thomas was zijn naam. En die wachtte nu, zonder het zelf te weten, achter die voordeur op zijn nieuwe pleegouders. Thomas, wiens lot al tijdens de zwangerschap richting pleegzorg wees. Wij, die na talloze miskramen vol voor pleegouderschap gingen. Vandaag was het zover. Door het matglas in de voordeur zagen we beweging. Iemand kwam onze kant op. De deur zwaaide open. Een moment om nooit te vergeten. Daar was hij. Thomas. Stevig vastgeklemd onder de arm van Christa, de pleegmoeder die sinds zijn geboorte voor hem zorgde. Met een stralende lach en guitige pretoogjes keek hij ons aan. De beschrijving klopte als een bus. Dit was inderdaad een hele blije baby. Een week lang gingen we dagelijks even langs, zodat Thomas aan ons kon wennen. En elke keer werden we weer begroet met die blije snoet. Wat een feest. We merkten aan alles dat Thomas bij Christa altijd veel liefde en aandacht had gekregen. Daar zijn we haar nog elke dag dankbaar voor. Want hierdoor heeft hij een fantastische start gehad. 

Een nieuw begin

Na een week was de dag daar dat we Thomas mee naar huis mochten nemen. Vanaf nu waren we met z’n drietjes. Een nieuw begin voor ons allemaal. En ja, dat was best even wennen. Ineens loop je de voordeur uit met een kinderwagen. En zie je de buren denken: huh? Heb ik iets gemist? Ineens moet je luiers kopen, babyspullen halen en een kinderdagverblijf regelen. Ineens staan er elke veertien dagen twee mensen op de stoep die hun zoon willen zien en wel een kop koffie lusten: Pieter en Vera, de ouders van Thomas. Daar zagen we eerlijk gezegd best tegenop, die bezoekjes. Wat zijn dat voor ouders? Zijn ze wel aardig? Zullen ze ons accepteren? Mogen wij onszelf papa en mama noemen of vinden ze dat vervelend? Komen ze wel opdagen? Kun je er afspraken mee maken? Gesprekken mee voeren? Ook voor Pieter en Vera veranderde er veel. Ze waren de bezoekjes naar Christa gewend en droegen haar op handen. Nu hadden ze ineens met ons van doen. De aanleiding van die verandering was niet prettig voor hen. Bureau Jeugdzorg had ingezet op langdurige pleegzorg. Daar hoorde een ander pleeggezin bij, Joop en Monique. Wij snapten dat deze nieuwe situatie niet de keuze was van beide ouders. Gelukkig begrepen Pieter en Vera op hun beurt dat het ook niet onze keuze was. We gingen er samen het beste van maken.

Banden opbouwen

De periode die volgde stond in het teken van banden opbouwen. Allereerst natuurlijk met Thomas, wat een genot om voor dit ventje te mogen zorgen. Daarnaast wilden we een goede band opbouwen met Pieter en Vera. We wilden dat ze zich oprecht welkom voelden bij ons, zodat ze in een ontspannen sfeer Thomas konden blijven zien. Een echte doorbraak was het moment dat Pieter en Vera zelf aangaven dat ze wilden dat wij voogd werden van Thomas. Een mooier compliment konden we niet krijgen. En wat fijn voor Thomas ook. We kunnen nu tegen hem zeggen dat zijn ouders niet zelfzuchtig waren. Ze gunnen hun zoon het leven dat ze hem zelf nooit zouden kunnen bieden. Dat is pas ware liefde.

Om privacy redenen zijn de namen van de pleegouders, ouders en (pleeg)kind in dit verhaal niet hun echte namen.