Deeltijdpleegzorg past perfect bij de situatie van Eddie en Silvia

‘Dat het hier rustig en opgeruimd is, betekent al veel’

De wens om pleegouders te worden, sluimerde al jaren bij Eddie (49) en zijn vrouw Silvia (46). Maar pas toen ze een anonieme oproep voorbij zagen komen voor de opvang van een jongetje uit hun eigen stad, dachten ze: dit is het moment. “Dat er zó dichtbij huis een kind was dat wij konden helpen, gaf de doorslag”, vertelt Silvia. “Natuurlijk bleef het een spannend besluit, maar we hebben ervaren dat gewoon meedraaien in het gezinsleven al veel kan betekenen voor een kind.”

Allebei een goede baan, fijn huis, leuke zoon van (toen) 16, steeds meer vrijheid – Eddie en Silvia hadden een prima leven. En toch bleef de wens aanwezig om iets te betekenen voor andere kinderen. Zittend aan hun keukentafel vertellen ze: “We hadden graag een groter gezin gewild, maar het liep anders. We hadden al eens informatie opgevraagd over pleegouderschap, maar verdere actie daarop ondernemen was er nog niet van gekomen. Tot we dus die oproep zagen.” Het stel besloot door te pakken en meldde zich aan voor een informatieavond bij Combinatie Jeugdzorg. “Het verraste ons dat er meer mogelijk was dan fulltime pleegzorg. Weekend-/vakantiepleegzorg paste perfect bij onze situatie”, vertelt Silvia. “Thuis vroegen we eerst onze zoon naar zijn mening. Hij wilde het best een kans geven, mits het hem niet zou beperken. Dat vonden we redelijk.” 

Zorgvuldige voorbereiding

Omdat Eddie en Silvia iets wilden betekenen voor het jongetje uit de oproep, doorliepen ze een versneld traject om zich voor te bereiden op het pleegouderschap. “We hadden een aantal individuele gesprekken en volgden daarnaast ook plenaire sessies die onderdeel waren van de reguliere VESP-training”, vertelt Eddie. “We leerden veel over belangrijke thema’s als hechting, maar óók over onszelf. Ik vond het proces zeer diepgaand en zorgvuldig.” Ook voor de matching met het kind uit de oproep werd uitgebreid de tijd genomen. Hoewel het echtpaar wel met hem kennismaakte, ging de plaatsing uiteindelijk niet door omdat de jongen tijdens hun vakantie met spoed uit huis werd geplaatst. 

Ons eerste pleegkind

Een paar maanden later, eind 2018, kwam er een nieuw jongetje in beeld: Niels (10). “Zijn ouders waren toen nog bij elkaar, maar de thuissituatie was hectisch. Daarom zou hij twee keer per maand bij ons komen logeren”, zegt Eddie. In het begin was dat best spannend: “De positie van een pleegkind is kwetsbaar: je wordt naar mensen gebracht die je nauwelijks kent en als het niet werkt, kun je weer vertrekken. Dat wilden we echt voorkomen, die verantwoordelijkheid voelden we heel sterk.”

Zoeken naar je rol

De contacten met Niels werden langzaam opgebouwd, inmiddels komt hij twee keer per maand van donderdag t/m maandag. “Ik moest wel even zoeken naar mijn rol”, vertelt Silvia. “Niels is bij ons om op adem te komen, we hebben niet per se een opvoedkundige taak. Tegelijkertijd is hij wel onderdeel van ons gezin. We willen samenwerken met zijn ouders, maar ergens zit daar ook een grens aan. Over dat soort afwegingen kunnen we gelukkig goed praten met onze pleegzorgbegeleider. Hij bracht ons ook in contact met meer ervaren pleegouders. Het is fijn om met hen te kunnen sparren.”

Gewoon ons leven leiden

Het meedraaien in het gezin gaat Niels inmiddels goed af. “Ik kook graag en Niels is een echte smulpaap”, vertelt Eddie. “Het duurde even voordat ik wist wat hij lekker vindt; in het begin haalde hij alleen zijn schouders op als ik ernaar vroeg. Maar hij wordt steeds opener.” Dat Niels het niet gewend is om zich uit te spreken, maakt het ook moeilijk om te beoordelen hoe hij in zijn vel zit. “Er waren weekenden bij dat hij alleen maar op de bank zat. Dat vond ik lastig”, vertelt Silvia. “Bij onze zoon voel ik het meteen als er iets aan de hand is, maar Niels ken ik minder goed. Dus toen zijn ouders twee jaar geleden uit elkaar gingen, was ik hem continu aan het peilen: wat had hij nodig? Soms dacht ik: heeft het wel zin wat we doen?” Maar toen Silvia hem ’s avonds voor het slapen eens vroeg wat hij wenste als hij de wereld kon veranderen, zei Niels iets dat haar aan het denken zette. “Hij antwoordde: dan wou ik dat het thuis net zo opgeruimd was als hier. Daardoor besefte ik dat we hem al helpen door gewoon ons leven te leiden.”

Groot verantwoordelijkheidsgevoel

Ook het stellen van regels werkt volgens Eddie en Silvia anders met een pleegkind dan met hun zoon. “Andere ouders vertrouwen jou hun kind toe, dus daar ben je extra zuinig op. We voelen ons voor Niels nét wat meer verantwoordelijk en zijn ons bewuster van onze manier van reageren”, verklaart Eddie. “Als hij van huis gaat, moet hij altijd laten weten waar hij is – net als onze zoon. Meestal houdt Niels zich er keurig aan, maar laatst ontdekten we dat hij had gelogen. Daar maken we dan wel even een stevig punt van.”

Hoe bevalt het Niels?

De keukendeur zwaait open en Niels komt binnen. Silvia zet een bord pastasalade voor hem neer en nodigt hem uit om ook wat te vertellen over zijn leven bij hen. Even is het stil. “Er zijn wel twintig dingen die ik fijn vind hier”, zegt hij uiteindelijk. “Het is hier rustig. Eddie en Silvia helpen me met mijn huiswerk. En mijn matras is lekker zacht.” Silvia is aangenaam verrast. “Ik vind dit fijn om te horen, Niels. Ik hoop dat we de deur naar een mooie toekomst voor jou een stukje verder openzetten.” 

Nieuwe ontwikkelingen

Enkele weken na het keukentafelgesprek werd bekend dat Niels voltijdse opvang in een pleeggezin nodig heeft. “Silvia en ik zijn de uitgelezen kandidaten, maar omdat wij beiden fulltime werken kan dat niet”, zegt Eddie. “We waarderen het dat Combinatie Jeugdzorg ons niet verzoekt om dit besluit te heroverwegen, want dan waren we misschien gaan twijfelen. Het is in het belang van Niels dat er meer tijd voor hem is. Het zal even slikken zijn om hem te laten gaan, maar hij blijft hier altijd welkom. We vinden het ontzettend leuk en ook waardevol om een rol in zijn leven te spelen.”

Om privacy redenen is Niels niet de echte naam van deze jongen.