Kinderen uit de Knel zet kinderen weer centraal bij complexe scheidingen

‘Als je alle hoop hebt opgegeven en er toch verandering mogelijk blijkt’

“Bij ons was er geen communicatie meer. Als mijn ex-partner en ik iets zeiden, vielen we elkaar alleen maar aan om ons gelijk te halen. We maakten weliswaar geen ruzie waar onze zoon en dochter bij waren, maar zij voelden onze onderlinge spanningen natuurlijk ook. Ze leden daaronder. Het is heel confronterend als je je dochtertje hoort vragen: ‘Waarom zijn papa en mama geen vriendjes meer?’ Gelukkig ligt dat nu achter ons.” Twee jaar geleden startten Steven en zijn ex-partner, de moeder van hun kinderen van destijds 4 en 6 jaar, met het groepsprogramma Kinderen uit de Knel van Combinatie Jeugdzorg. 

Inzicht krijgen en leren van elkaar

Steven heeft de ouderbijeenkomsten ervaren als een emotionele rollercoaster. “Maar het heeft echt geholpen. Ik heb vooral geleerd om in een gesprek tijdig een stapje terug te zetten om mijn ex-partner niet op te jutten. Therapeuten helpen je daarbij door terug te geven wat ze zien in gesprekken tussen ons. In de emotie zie je zelf niet wat er gebeurt. Door de terugkoppeling krijg je inzicht in hoe het gaat: als ik dít zeg, gaat zij zó reageren. Hoe kan ik het anders zeggen, zodat ze niet in de gordijnen klimt? Zo ben je dan bezig. Daarnaast leer je in de groep van andere ouders. In het begin zag ik al direct anderen rustiger communiceren. Oh, het kan dus ook anders, dacht ik. Daardoor ga je naar je eigen situatie kijken: hoe komen wij daar? Tegelijkertijd geeft het een goed gevoel als je in de groep andere ouders kunt helpen door aan te geven hoe jij bepaalde zaken zou aanpakken.”

Anders communiceren zorgt voor meer onderling begrip

Steven kan zijn vragen en onderliggende gevoelens nu ook beter onderbouwen, zegt hij. “Als ik voorheen vroeg hoe het ging met de zwemles van mijn zoon, dacht mijn partner dat ik haar wilde controleren. Daardoor weerde zij juist af en ging ik daar weer tegenin. Maar nu leg ik meteen uit waarom ik iets vraag. Het is voor mij als papa ook fijn om te weten hoe het met het zwemmen gaat, want dan kan ik daar met mijn zoontje over praten. Die uitwisseling gaat nu goed. Ik begrijp nu bijvoorbeeld ook wat gescheiden ouderschap voor mijn ex inhoudt, hoe ze dingen wil indelen. Daar kan ik het nu rustig, zonder opspelende emoties, met haar over hebben.” 

Doosje met wensen van de kinderen

De ‘boodschap’ die zijn zoon en dochter in de kindergroep van Kinderen uit de Knel hadden gemaakt voor papa en mama, deed ook zijn werk. “Ze hadden een kleurrijk doosje geknutseld en volgestopt met wensen in korte zinnetjes. ‘Ik wil dat papa en mama weer vrienden worden’. ‘Papa en mama moeten lief zijn voor elkaar’. Dat doet wel iets met je. Ze wilden ook dat het doosje steeds mee zou gaan als zij van hun mama naar mij gingen en andersom. Het contact bij het overdragen van de kinderen is ook helemaal veranderd. Voorheen gebeurde dat zonder dat we een blik of een woord wisselden. Nu maken we een gemoedelijk praatje bij de voordeur en ik merk dat de kinderen ook weer openlijk durven te zeggen wat er bij mama gebeurt. Als ik daar voorheen naar vroeg, sloegen ze dicht: ‘Daar mogen we niet over praten’. Die druk voelen ze niet meer. Het is echt een groot verschil met voorheen. We communiceren normaal met elkaar en ik merk aan mezelf dat ik rustiger ben geworden.” Dat de kinderen door die ‘rust’ bij hun ouders weer centraal zijn komen te staan, onderstreept Steven met een passend voorbeeld. “Onze dochter start binnenkort met een behandeling. Voorheen hielden mijn ex en ik alle voorbereidende gesprekken afzonderlijk omdat wij niet door één deur konden. Nu hebben we afgesproken om samen te gaan, omdat wij denken dat dit goed is voor onze dochter.”

Om privacy redenen is Steven niet de echte naam van deze vader en de foto niet van dit gezin